Diyorum ki; Televizyonu kapatsam, bütün sosyal sitelerimi dondursam, hiç dışarı çıkmasam ve hatta kulaklarıma pamuk tıkasam geçer mi bu sancı? Düzelir mi her şey? Duymasam görmesem kimse bir şeyde anlatmasa bana dünya daha güzel bir yer olur mu? Ülkem daha mutlu bir ülke olur mu? Her gün bir yenisi, her gün daha kötüsü korkuyorum ve endişeliyim evladım adına, öğrencilerim adına. Mutsuz ve huzursuzum anne ve öğretmen olarak… Her gün yeni bir ölüm haberi, yine bir fidan, yine bir gencecik can. Öyle hale geldik ki; otobüste aynı durakta inen, aynı asansöre binen, aynı istikamette yürüyen herkesi tecavüzcü, herkesi katil, herkesi zorba sanmaya başladık. Bu kaygıyla bu endişeyle nasıl yaşanır ki? Bize neler oluyor? Nereye gidiyoruz? Nerede yanlış yaptık? Lafa gelince %90'ı Müslüman dediğimiz toplum nerede? Müslüman can yakar mı? Hangi dinde insan kesmek, biçmek, tecavüz etmek veya öldürmek var? Ben çocukken akşam ezanına kadar sokakta oynardık annem ezan okununca korkutup eve sokardı bizi ve hiç kimse yanımıza yaklaşmazdı kaçırmak için ne çabuk bu hale geldik? Ben bugün evladımı karşı bakkala bile gönderemiyorsam birileri bir yerlerde büyük hata yapıyor demektir. Yanlış anne babalarda mı yoksa biz eğitimcilerde mi yoksa daha mı tepelerde hata veya eksik nerede neden bu kadar hızlı yozlaşma? Nereye gidiyoruz? Merhamet, vicdan, acıma, duygularımıza ne oldu? Eskiden değil insana hayvana eziyet edilse karşısında dururduk kıyamazdık, şimdi insan insana kıyıyor ve biz görmedim, duymadım, bilmiyorum u marifet sayıyoruz… Nerede neyi yanlış yaptık ve yapıyoruz? Bu kadar acımasız, bu kadar gaddar, bu kadar şiddet eğilimi, bu kadar merhametsiz bir toplum neden olduk? Evde erkek eşini döver, kadın çocuğunu döver, çocuk okulda arkadaşını döver, yanı kimin kime gücü yeterse… Canın acıyorsa canlısın, başkasının acısına canın acıyorsa işte o zaman insansın demektir. Öyle bir ülke istiyorum ki; tüm hapishaneleri boş, tüm çocuklar mutlu, sağlıklı ve gelecekten umutlu. Ve bu ülke benim ülkem olsun istiyorum.